Edukacja nauczycieli jest w naszym kraju kompletnie do bani, tkwimy wciąż w szkolnictwie rodem XIX wieku. Trzeba wyjechać z Polski by to spostrzec. Chodziłem do szkoły średniej na Zachodzie. Małe klasy, jeszcze podzielone na grupy po kilkanaście uczniów, nad każdym nauczyciel się pochyla. Atmosfera luźna jak na ćwieczeniach na studiach, nikt nie boi się zapytać gdy czegoś nie rozumie. Praca w grupach to jakieś 50 % zadań (tyle się mówi o niezdolności Polaków do pracy zespołowej, może dlatego że ich się jej nie uczy?), a przy reszcie nauczyciel chodzi po klasie i podłazi do każdego z osobna. Plan zajęć każdy uczeń układa sobie sam, nie ma klas, chyba że na spotkania z wychowawcami.
W Polsce zaś gombrowiczowski teatr i absurd w jednym. Nauczyciel udaje że uczy, uczniowie udają że się uczą. Przeważa w naszym modelu spektakl w którym jedna osoba wciąż mówi, w ogóle się nie przejmując tym czy słuchacze nie mają pytań, i trwa on 45 minut. Czegoś takiego nie było w niemieckiej szkole do której chodziłem. Tutaj uczniowie dyskutowali z nauczycielami jak równy z równym. Zadawali pytania, normalnie sobie rozmawiali, u niektórych swobodnie sobie łazili po klasie nawet. Żadnego czyjegoś wywyższania się, żadnej chorej hierarchii na taką skalę jak w Polsce. Nikt nie czuł przesadnego respektu, ci ludzie zachowywali się normalnie po prostu. I to wszystko w prowincjonalnym niemieckim gimnazjum na wsi.
